מאז פרוץ המלחמה נכפה עלינו, תושבי גבול הצפון, לעזוב את ביתנו. אבל בזמן שכולנו נשמענו להוראות, הממשלה השאירה אותנו להתמודד לבד עם רבות מהשלכות. מצב הדברים הביא לכך ששוכרי דירות נאלצים לשלם דמי שכירות על דירות בהן הם אינם יכולים להתגורר. רובנו, השוכרים, סטודנטים וצעירים אשר גם בזמנים רגילים חיים במציאות כלכלית חונקת וקשה, ומסתמכים על הכנסות מינימליות מעבודות מזדמנות או ממשמרות בשכר מינימום. וכעת, הפינוי הכפוי ממקום מגורינו כפה עלינו קושי כלכלי נוסף, כשהפיצוי מהמדינה אינו מספיק להתמודדות עימו כל עוד אנו נאלצים לשלם דמי שכירות.

בו בזמן, משכירי דירות רבים מסתמכים על הכנסותיהם מהדירות למחייתם, וגם הם נקלעו למצוקה. כפי שבעל מסעדה בצפון, שמסעדתו נסגרה נוכח המצב, מקבל פיצוי על אובדן הכנסתו, כך ראוי שגם משכירי הדירות לא יושארו לבד.

התוצאה של כל זה היא התנגשות בין הצרכים של שוכרים ומשכירים, כאשר על שתי הקבוצות נכפה מצב קשה. בימים של מלחמה ושל משבר שרבים כבר מרגישים בכיסם ובחשבון הבנק, העובדה שהמדינה השאירה אותנו להתמודד עם כל זה לבדנו היא שערורייה. מגיעים לנו פתרונות מערכתיים.

אנחנו עומדים ביחד, שוכרים ומשכירים, בדרישה להעניק פיצוי/מענק למשכירי הדירות, אשר יהיה בגובה תלום שכר הדירה. במצב זה תשמר הכנסתם הקריטית של המשכירים, ויתאפשר אוויר הכרחי לנשימה לשוכרים הצעירים שמנועים מלגור בדירות עליהן הן משלמים שכירות. בימים בהם כל אחד עושה את חלקו, זהו המינימום שהממשלה צריכה לעשות.

منذ اندلاع الحرب، اضطررنا نحن سكان الحدود الشمالية إلى مغادرة منازلنا. لكن بينما التزمنا جميعًا بالتعليمات، تركتنا الحكومة وحدنا للتعامل مع العديد من العواقب. وقد أدى هذا الوضع إلى إجبار مستأجري الشقق على دفع إيجار الشقق التي لا يمكنهم العيش فيها. معظمنا، نحن المستأجرين، طلاب وشباب، نعيش، حتى في الأوقات العادية، في واقع اقتصادي خانق وصعب، ونعتمد على الحد الأدنى من الدخل من الوظائف المختلفة أو من ورديات الحد الأدنى للأجور. والآن، فرض الإخلاء القسري من مكان إقامتنا ضائقة مالية أخرى علينا، حيث أن التعويضات من الدولة لا تكفي للتعامل مع الأمر ما دام علينا دفع الإيجار.

وفي الوقت نفسه، يعتمد العديد من مستأجري الشقق على دخلهم من الشقق لكسب عيشهم، وقد وقعوا هم أيضًا في المشاكل. كما يحصل صاحب مطعم في الشمال، الذي أُغلق مطعمه بسبب الوضع،  على تعويض عن فقدان دخله، يجب  ألا يتم ترك مستأجري الشقق بمفردهم.

ونتيجة كل هذا هو الصراع بين احتياجات المستأجرين والملاك، عندما تدخل كلا المجموعتين في وضع صعب. في أيام الحرب والأزمات التي يشعر بها الكثيرون بالفعل في جيوبهم وحساباتهم المصرفية،  حقيقة أن الدولة تركتنا للتعامل مع كل هذا بمفردنا هي فضيحة. لدينا حلول نظامية.

نقف معًا، مستأجرين ومؤجرين، نطالب بتقديم تعويض/منحة لأصحاب الشقق، والتي ستكون مساوية لمبلغ الإيجار. في هذه الحالة، سيتم الحفاظ على الدخل الضروري لأصحاب العقارات، وسيتم السماح بمساحة التنفس اللازمة للمستأجرين الشباب الذين يمنعون من العيش في الشقق التي يدفعون إيجارها. في الأيام التي يقوم فيها الجميع بدورهم، هذا هو الحد الأدنى الذي يجب على الحكومة القيام به.